காசு மேல காசு .........

மதிய கிழக்கு நாடுகளில் வாழும் கீழ் நிலை தொழிலாளர்களின் நிலை மிக கொடுமை... இங்கு வருவதற்கு சராசரியாக  தொழிலாளி ஒருவருக்கு ஒரு லட்சமாவது செலவாகி விடும், இந்த பணத்தை யாரும் கையில் வைதிருந்தோ, சேமிப்பில் இருந்தோ தருவதில்லை, ரெண்டு வட்டி மூன்று வட்டி கடனுக்கு வாங்கி தான் ஏஜென்ட்-க்கு கொடுத்து விட்டு வருகிறார்கள். அவர்கள் வருவதோ எண்ணூறு முதல் ஆயிரம் ரியால் வரைக்கான சம்பளம்தான். இந்திய ரூபாயில் இதன் மதிப்பு பத்தாயிரதிலிருந்து பன்னிரெண்டாயிரம் ரூபாய் மட்டுமே. இதில் அவரின் உணவுக்காக குறைந்தது முன்னூறு ரியால், தொலைபேசியில் பேச நூறு ரியால் என கழிந்து விட்டால் மிச்சம் இருப்பது ஐயாயிரம் ரூபாய் அளவுதான் இருக்கும். அவர் வாங்கிய கடனுக்கு மாத வட்டி வேறு தனி. எங்கள் பண்ணையில் பணி புரியும் வங்க  தேசத்தவர் நான்கு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறைதான் விடுமுறையில் செல்வர், அவர்கள் அதற்கு சொல்லும் காரணம், "இரண்டு ஆண்டுக்கு  ஒரு முறை சென்று எங்கள் மனைவி குழந்தைகளை பார்க்க எங்களுக்கும் ஆசைதான், ஆனால் எங்களின் கடன் எப்போது அடைப்பது, இரண்டு ஆண்டுகள் முடிந்தவுடன் விமான டிக்கெட்டுக்கான பணம் பயணம் செய்யாமலே நாங்கள் பெறுவதால் அது மிச்சமாகிறது மேலும் விடுமுறையில் செல்லும்போது உற்றார் உறவினருக்கு பரிசுப்பொருள்கள் கண்டிப்பாக வாங்கி செல்ல வேண்டும், அந்த காசும் மிச்சமாகிறது இப்படி எல்லாம் மிச்சம்  பிடித்தால்தான் கடனை அடைக்க முடியும்"என்பார்கள். 

இங்குள்ள பெரும்பாலான தொழிலாளர்கள் உணவு கோழிக்கறி + ரொட்டி அல்லது சோறு, காய்கறிகள் பெரும்பாலும் தவிர்த்து விடுவார்கள், கோழி ஒரு கிலோ பத்து ரியால், இரண்டு நாட்களுக்கு(சமயத்தில் மூன்று நாட்கள் கூட) சாப்பிடலாம், சில நேரங்களில் எங்கள் பண்ணையின் பக்கத்தில் இருக்கும் layer farm- இல் cull செய்யப்படும்  கோழிகள் ஒன்று ஒரு ரியால் விலையில் கிடைக்கும், மொத்தமாக வாங்கி வைத்துக்கொண்டு தினமும் 

ஒன்றுஎன அடித்து சாப்பிடுவதும் உண்டு. காய்கரிகள சாப்பிட  வேண்டுமென்றால்

விலை கட்டுப்படி ஆகாது. இப்படியெல்லாம் மிச்சம் பிடித்து கடைசியில் இவர்கள் சம்பாதிப்பது உயர் ரத்த அழுத்தம், சர்க்கரை வியாதி மற்றும் சிறுநீரக கல் ஆகிய வியாதிகளைத்தான். 

மேலும் எழுதுவேன்...

கரையான்.